وبلاگ شخصی مهران مافی

سلام. 

خواستم اینجا یه اعترافی بکنم.

من در مدت حدودا ده سالی که برنامه نویسی می کنم ، دوست داشتم سایت هام شبیه عکس زیر در نتایح حستحوی گوگل ظاهر بشه.

یعنی به حدی برسه که علاوه بر خود سایت ، شش تا از لینک هاش هم زیر نتیجه جستجو ظاهر بشه.

توی این مدتی که کار برنامه نویسی میکنم خیلی کم سایت برای خودم راه اندازی کردم.

اما سایت سربازیاب تا حالا تنها سایتی بوده که تونستم در اون به مواردی که میخواستم برسم.

اینم اینجا نوشتم که این دستاورد بزرگ ثبت بشود در دفتر خاطرات 

جابجایی سرباز

دوباره رسیده وقت رفتن...

-----

گفتم کجا؟   گفتتا به خون

گفتم چه وقت؟  گفتا کنون

گفتم سبب؟  گفتا جنون

گفتم مرو  ، خندید و رفت...

In the way of changes and new plans

از شهریور 1390 تا شهریور 1398

این وبلاگ هشت ساله شد :)

_____________________________________________ 

تغییرات جدید و برنامه های تازه

برای خوندن بقیه ی مطلب روی دکمه ی زیر کلیک کنید

سلام ای غرابت تنهایی

اتاق را به تو تسلیم میکنم

چرا که ابرهای تیره همیشه پیغمبرانِ آیه های تازه ی تطهیرند

و در شهامت یک شمع راز منوری است که آن را

آن آخرین ، آن کشیده ترین شعله ، خوب میداند

ایمان بیاوریم

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد

ایمان بیاوریم به ویرانه های باغ های تخیل

به داس های واژگون شده ی بیکار

و دانه های زندانی

نگاه کن که چه برفی میبارد.

شاید حقیقت آن دو دست جوان بود.

آن دو دست جوان که زیر بارش یکریز برف مدفون شد.

و سال دیگر ، وقتی بهار با آسمان پشت پنجره هم خوابه میشود

و در تنش فوران میکنند فواره های سبزِ ساقه های سبک بار

شکوفه خواهد داد ای یار

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد....

سلام.

خب ما که یه روزه برگشتیم.

دیروز (19 دی 1397) ساعت 7 صبح رفتیم اونجایی که در برگه نوشته شده بود.تا ساعت 8 و نیم در رو باز نکردند.

ساعت 8و نیم در باز شد و رفتیم تو.

اول اومدن طبق محل آموزشی دسته بندی مون کردند.

یه عده محل آموزشی شون خورده بود سمنان ، یکسری افتاده بودن تبریز و.... ما هم که کرمانشاه بودیم.

نکته جالبش اینجا بود که بچه هایی که افتاده بودن تبریز هی باهم حرف میزدند و شلوغ میکردند ، اون سرهنگه هم عصبانی شد و گفت هرکس شلوغ کنه با اینا (منظورش به ما بود) میفرستمش کرمانشاه.

اینو گفت و ما توی یک فضای مبهم و ترس آلود راهی کرمانشاه شدیم. برامون اتوبوس گرفته بودند. 31 نفر بودیم.

ساعت 10 صبح راه افتادیم و تقریبا ساعت 6 یا 7 بود که رسیدیم کرمانشاه.

اونجا مسئولش اومد و گفت فعلا جا نداریم برای همین باید برگردید شهر خودتون.

ما رو بردن تو پادگان و نشستیم زمین و مثلا خواستن گربه رو دم حجله بکشن ، برای همین کلی تهدید کردن که حواسمون جمع باشه از قوانین و مقررات سرپیچی نکنیم.

هیچی دیگه. یه برگه مرخصی دادن و گفتن برگردید شهرتون.

سوار اتوبوس شدیم و پول برگشت رو به مبلغ 35 هزار تومن از خودمون گرفتن و ما دوباره 7 ساعت تو اتوبوس نشستیم و ساعت 4 صبح رسیدیم قزوین.

حالا تا 10 روز تو مرخصی هستیم. تا شنبه 29 دی ساعت 7 صبح باید اونجا باشیم.

تو راه برگشت هم با راننده همین اتوبوس صحبت کردیم قرار شد جمعه ساعت 10 شب با خودش راه بیوفتیم سمت کرمانشاه که ساعت 7 صبح جلوی پادگان باشیم. کرایه رو هم همون 35 تومن طی کردیم.

به قول بچه ها روز اول و دوم خدمت که بد نبود :) ببینیم بعدش چی میشه.

سلام.

امروز بالاخره آخرین مرحله رو گذروندم و موهام رو زدم.

فردا صبح ساعت 7 باید برم. دیگه خوبی بدی دیدید حلال کنید

سلام.

خب دیگه ساکم رو هم بستم و آماده ی رفتن شدم.

ولی این چند روز مطالب خوبی از مرکز آموزش شهید رجایی نشنیدم.

علاوه بر اون میگن کسانی که آموزشی مرزبانی میوفتن به احتمال 90 درصد دوران خدمت شون هم مرزبانی هست.

امیدوارم اینطوری نشه ولی اگه شد هم شده دیگه.

من که خودم رو سپردم دست سرنوشت ببینیم خدا چی میخواد.

یه مطلبی که امروز شنیدم ، یکی از دوستانی که اینکاره هست گفت اگه میخواید بیوفتید توی شهر خودتون برید از یه شهر دیگه دفترچه پست کنید.

میگفت مثلا الان 100 نفر از قزوین آموزشی شون خورده کرمانشاه ، اینا همه بعد از آموزشی میخوان بیوفتن قزوین و چون برای 100 نفرشون جای نیست در قزوین یه تعدادی قبول میشن و بقیه میرن شهرهای دیگه.

اگه مثلا شما که ساکن قزوین هستی از زنجان دفترچه پست کنی ، اون موقع بعد از آموزشی تعداد درخواست ها به شهر خودتون (مثلا قزوین) کمه ، چون بچه های زنجان همه درخواست میزنن که بیوفتن زنجان و کسی نمیخواد بیوفته قزوین یا اگرم بخوان تعداد شون کمه ، بنابراین شانس تون بیشتره برای اینکه شهر خودتون بیوفتید.

اینم یه نکته بود برای دوستانی که تازه میخوان دفترچه پست کنند ، از ما که گذشت شما این نکات رو رعایت کنید بلکه به مراد دل تون برسید 

سلام.

خب امروز محل دوره آموزشی مشخص شد.

درحالی که همه دوستان و آشنایان میگفتند که در تهران میوفتم و خودم هم تقریبا باور کرده بودم که صد در صد تهران هستم ، اما امروز مشخص شد که افتادم مرکز آموزشی شهید رجایی کرمانشاه.

19 دی ماه 1397 تاریخ اعزامم هست.

این مرکز حدود 20 کیلومتری شمال غربی کرمانشاه و در منطقه سراب نیلوفر قرار داره.

حدود 450 کیلومتر از شهرمون یعنی قزوین فاصله داره.

طبق مطالبی که خوندم و شنیدم پادگاه بزرگی هست که در یک منطقه کوهستانی واقع شده. هوای سرد و خشکی داره و تقریبا در تمام روز هوا مه گرفته هست.

حدود دو سه کیلومتر با دریاچه سراب نیلوفر فاصله داره. دریاچه سراب نیلوفر یه دریاچه کوچکی هست که میگن تا اواسط دهه 80 مملو از گل های نیلوفر آبی بود اما بعدها به دلیل خشکسالی این دریاچه به طور کامل خشک شد.

اما در حال حاظر با تلاش پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه رازی در اردیبهشت ۱۳۹۵ تعدادی نیلوفر آبی کشت شده و در بستر دریاچه کاشته شده تا از نابودی اون جلوگیری بشه.

از محیط و فضا و حال و هوای پادگان فعلا هیچ درکی ندارم ، ان شاالله برم و برگردم ، توی اولین مرخصی که اومدم اطلاعات بیشتری رو اینجا مینویسم.

خدانگهدار

سلام.

ما دیگه داریم میریم سربازی.

19 دی ماه 1397 تاریخ اعزامم هست. یعنی 5 روز دیگه.

خاطرات سربازی ام رو هم میخوام اینجا بنویسم. فعلا تا امروز که 14 دی هست دفترچه ام نیومده.

رفتم پلیس +10 گفت اگه تا سه چهار روز مونده به اعزام دفترچه نیومد بیا اینجا تا بگم کجا افتادی.

فعلا باید منتظر بمونیم ببینیم چی میشه 

بگذار آنچه از دست رفتیست از دست برود

آنچه را بخواهید که به رنگ التماس آلوده نباشد...

آخر ِ قصه ــَمه اما

قصه ی ِ آخرم این نیست

آخر ِ راهی که باید

من ازش بگذرم این نیست

آرزوهامو برای ِ خاطراتم دوره کردم

کجای ِ خاطره باید پی ِ آرزوم بگردم

خسته ــَم از هرچی رسیدن

اگه پشتش سفری نیست

برکه ی ِ امن و نمیخوام

وقتی موج ِ خطری نیست

شـده ام مـعـادلـه ی چنـد مَـجهولـی !

ایـن روزهـا هـیـچ کـس از هـیـچ راهـی مـرا نـمـیـفهمـَد…!!

به خدا گفتم :

بیا جهان را تقسیم کنیم ، آسمون مال من ابرش مال تو

دریا مال من ، موجش مال تو

ماه واسه من خورشید مال تو

خدا خندید و گفت :

بندگی کن همه دنیا مال تو ، من همه مال تو

باید ....

باید خودم

باد را متقاعد کنم

که نوزد.....

باید خودم

حرمت کلبه ام را

به دریا گوشزد کنم.....

زمین

جای خطرناکی است

و کسی که

باید بیاید

همیشه دیر می آید......

پریدن سخته تا وقتی

تو دست آدما سنگه

اگر هم دونه میپاشن  

یه جای کار میلنگه

تا وقتی رو به رو شونی

رفیق و یار و همدردن

سرت رو برنگردون که

عجیب این قوم نامردن ...

گویند کریم است و گنه می بخشد

                                     گیرم که ببخشد ز خجالت چه کنم...........؟

آمد رمضان هست دعا را اثری

دارد دل من شور و نوای دگری

ما بنده عاصی و گنهکار توییم

ای داور بخشنده به ما کن نظری

:|

از این به بعد حرف دلم رو فریاد میزنم 

من میخونم و سکوتم رو دار میزنم

من میمونم و صعودم رو جار میزنم

بال میزنم و به اوج قصه ها میپرم

گاهی

سکوت نشانه ی

بی تفاوتی است......

نه رضایت......

نه دل در دست محبوبی گرفتار

نه سر در کوچه باغی بر سر دار

از این بیهوده گردیدن چه حاصل؟

پیاده میشوم ، دنیا نگه دار.... 

یادم باشد به کسی حرفی نزنم که ناراحت شود

نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد

راهی نروم که بیراهه باشد

خطی ننویسم که آزار دهد کسی را

یادم باشد روز و روزگار خوش است

همه چیز رو به راه است

تنها .... دل ما دل نیست 

.

 .

حالا ما که هیچ!!!

اما امیدوارم عکس های شما تو سال 92 ، 2 نفره باشه!

عیدتون مبارک.....

.

خدایا....!

این تنهایی هایم را هیچ بارانی آرام نمیکند....

فکری کن....

اشک هایم طعنه میزند به باران رحمتت....

.

 ایستادگی کن ، ایستادگی کن ؛ و ایستادگی کن …

و به یاد داشته باش که لشکری از کلاغها

جرات نزدیک شدن به مترسکی که ایستادگی را

فقط به نمایش می گذارد ندارد . . .

.

نه!

کاری به کار عشق ندارم!

من هیچ چیز و هیچ کس را

دیگر

در این زمانه دوست ندارم

انگار

این روزگار

چشم ندارد من را

یک روز خوشحال و بی ملال ببیند

زیرا

هر چیز و هر کسی را 

که دوستر بداری

حتی اگر که یک نخ سیگار

یا زهر مار باشد

از تو دریغ میکند

پس

من با همه وجودم

خود را به مردن زدم

تا روزگار  دیگر

کاری به من نداشته باشد

این شعر تازه را هم

نا گفته می گذارم

تا روزگار بو نبرد

....

گفتم که

افسوس هرآنچه برده ام باختنی ست               بشناخته ها ، تمام ، نشناختنی ست

برداشته ام هرآنچه باید بگذاشت                     بگذاشته ام هر آنچه بر داشتنی ست

من که تصویری ندارم در نگاه هیچ کس

خوب شد هرگز نبودم تیکه گاه هیچ کس

کاش فنجانی نسازد کوزه گر از خاک من

تا نیوفتد در دلم فال سیاه هیچکس

زیر بار ظلممان دارد زمین خم میشود

بی تفاوت شد خدا هم چون که آه هیچ کس

بهترین تقدیر گل چیدن و پژمردن است

سعی کن هرگز نباشی دل به خواه هیچ کس

آخرش چوپان تو را با خنده ای سر میبرد

کاش میشد تا نباشی در پناه هیچ کس

عاقبت در زجر هستی قرص نانت میکنند

ماهِ دور از دست باش و قرص ماه هیچ کس 

رمز داره

ابر از دهقان که ژاله میروید از او

               دشت از مجنون که لاله میروید از او

                             طوبی و بهشت و حورالعین از زاهد

                                          ما و دلکی که ناله میروید از او ......

 وقتی از غربت ایام دلم می گیرد‎‎ 

مرغ امید من از شدت غم می میرد 

دل به رویای خوش خاطره ها می بندم 

باز هم خاطره ها دست مرا می گیرد 

از تـــــمام دنیـــــــــا

شانــه ای مــی خواهـم برای ســـرم ،

و ســــری بـــــــرای شــــــــــانــ ـــه ام !

کســی خستــــه نیسـتـــ از این بالــش هــای پَـــری ؟!

.................

دفتر خاطرات من قسمت اول

کـاش در کودکـــــــی می ماندیم . . .

جایی که تنها تلخـــــی زندگـــیمان شربت تَـــبِــمــــــان بود